Nog steeds geen visum voor Veerle

Eigenlijk was ik van plan om pas een ‘blogberichtje’ te plaatsen, wanneer ik in het bezit zou zijn van mijn visum. Zoals de titel al zegt, is dit nog steeds niet het geval. Dinsdag moeten Sven, Margret en ik om half tien ’s ochtends op het vliegveld zijn. Maar, zonder visum kunnen we natuurlijk nog niet gaan vliegen!

Een jaar geleden begonnen onze eerste voorbereidingen van onze reis. Al gauw waren we in het bezit van een bovenverdieping van een mooi studentenappartement, dichtbij het centrum van Paramaribo en waren we op de hoogte van andere belangrijke zaken. Zelf vind ik het vaak lastig om ‘grote situaties’ te overzien, maar dankzij Sven, die alles nauwlettend in de gaten hield, verliep alles voortvarend en soepel.

Op het moment dat we, na lang wachten, het getekende contract van onze stagescholen uit Suriname ontvingen, wilden we onze MKV aanvragen. De letters ‘MKV’ staan voor Machtiging Kort Verblijf. Dit moet je aanvragen, wanneer je als buitenlander langer dan drie maanden in Suriname wilt verblijven. Bij het indienen van de MKV-aanvraag kwam een heleboel kijken. Zo moesten we onder andere een VOG (Verklaring Omtrent Gedrag) aanvragen en moest ik mijn vader naar mijn geboorteplaats laten sjezen om daar mijn geboorteakte op te laten halen. In de kleine letters op de website van het Consulaat van Suriname, stond dat je de aanvraag drie maanden van te voren moest indienen, evenals je geen spoedprocedure aan kon vragen. Aan de late kant, maar met goede moed en positieve ervaringen van vorige studenten van de Marnix Academie, dienden Sven, Margret en ik onze aanvraag zo’n twee maanden van te voren in. De site van het Consulaat, waarop de goedgekeurde aanvragen zouden staan, hielden we nauwlettend in de gaten. Helaas werden er in de loop van de maanden geen aanvragen goedgekeurd en steeg bij ons het stressniveau.

Een paar weken geleden nam één van onze docenten contact op met de Justitie en Politie in Suriname. De mevrouw die ons wilde helpen, en overigens de enige persoon bleek te zijn die de aanvragen uit ons kikkerlandje verwerkte, leek erg begripvol en behulpzaam. Ze vertelde ons het goede nieuws dat mijn papieren gevonden waren en dat ik ervan uit kon gaan dat ik de tiende van januari zou kunnen vertrekken. Helaas vertelde ze ook slechter nieuws. Het bleek namelijk dat de papieren van mijn reisgenoten nog niet gevonden waren! Gedurende de kerstvakantie hielden we contact met deze mevrouw, maar hoe frustrerend ook, ze was regelmatig met verlof of niet meer aanwezig. We werden van het kastje naar de muur gestuurd en aan het lijntje gehouden door de Surinaamse autoriteiten.

Het heeft ons nog geen bloed, maar wel zweet en vooral veel tranen gekost. En tevergeefs: we hebben helaas alle drie nog steeds geen visum! Wat er precies met onze papieren aan de hand is weten we niet. Ook ben ik nog in onzekerheid over mijn aanvraag. Mijn MKV-aanvraag is in Suriname immers goedgekeurd, maar ‘de mevrouw van de fax’ doet haar werk niet en heeft de papieren nog altijd niet doorgestuurd…

Morgen vertrek ik samen met mijn docent Frank naar het Consulaat, waar ze volgens eigen zeggen 'gek' van ons worden en wij nog meer van hen! Samen met Frank zal ik proberen de hele situatie nogmaals uit te leggen en mijn visum proberen te regelen. Er zijn dan drie scenario’s mogelijk. Zo zou het kunnen dat we alle drie niet gaan (en die kans acht ik het grootst), dat ik dinsdag alleen vertrek, of dat we alle drie over twee dagen in het vliegtuig zitten. Wat de laatste optie betreft, moet er een klein wonder geschieden!

Het is nu een kwestie van de Surinaamse autoriteiten en het consulaat blijven contacten, afwachten en vooral hopen dat dit eerste avontuur goed afloopt!

Hopelijk tot gauw!